به گفته بسیاری از روانشناسان عمل و رفتار کودکان در منزل و در فضای عمومی برگرفته از نکاتی است که هریک از آنها می توان میزان و ملاک عملشان در بزرگسالی گردد.
در الگوهای استاندارد تربیتی گفته می شود که کودکان را در هنگام بروز خطا مورد برخوردهای سلبی مستقیم و شماتت آمیز قرار ندهید. چرا که از یکسو موجب از دست رفتن اعتماد به نفس آنها و از سوی دیگر موجب پنهان کاری و ریاکاری در هنگام رفتارهای نامناسب می گردد.
وقتی دانش آموزان در هنگام حضور معلم به گونه ای رفتار می کنند که مورد تنبیه قرار نگیرند و به هنگام نبود وی اقدامات خارج از عرف انجام می دهند، نشانگر نوع تربیت نامناسب فرهنگی آنها در منزل و تکمیل آن در سیستم آموزشی است.
همین الگو را می توان در مقیاس بزرگسالان و در دامنه ای به گستره کل جامعه مشاهده کرد. امروز ما در مسائل فرهنگی درحال ترویج الگویی سلبی برای رعایت برخی موارد از سوی افراد جامعه و به خصوص جوانان هستیم. این رویه موجب بروز نارضایتی و حتی لجاجت های رفتاری گردیده است و بیشترین دستاورد آن هم این است که افراد در مقابل حضور فیزیکی ناظران به رعایت چارچوب های تعیینی اقدام می کنند و بلافاصله پس ازعبور از آنها و رفتن به مکانی دیگر اقدامی را انجام می دهند که برخلاف موازین تعیین شده است.
باید از الگوی رفتاری و تربیتی در کودکی عبرت آموخت و در به کارگیری از روش های فرهنگی و تربیتی در سطح کلان استفاده کرد. باید جامعه را به گونه ای تربیت کرد بدون حضور ناظران و مراقبان به رعایت موازین و الگوهای اخلاقی مبادرت ورزند و اینطور نباشد که رفتارشان براساس حضور افراد و یا ماموران ناظر تغییر کند.