به گزارش «راهبرد معاصر»؛ جنبش های دانشجویی در دانشگاه ها همواره محرک بسیاری از اعتراضات به سیاست های دولتی بوده است؛ به طوری که این نوع اعتراضات از سوی همه اقشار جامعه اعم از اتحادیه ها، احزاب و نهادهای مدنی حمایت می شوند و بهترین شاهد آن جنبش اعتراضی ای است که ژوئیه سال 1968 میلادی از دانشگاه های فرانسه علیه نظام سرمایه داری، مصرف گرایی و امپریالیسم آمریکا آغاز شد.

آلن گیمار، یکی از رهبران معترضان آن دوره بعدها از موفقیت این جنبش به عنوان انقلابی اجتماعی و نه انقلابی سیاسی یاد کرد و گفت، این به لطف دانشجویان دانشگاه های فرانسه بود

سرکوب شدید تظاهرکنندگان به وسیله پلیس، اتحادیه‌های کارگری فرانسه را بر آن داشت اعتصاب‌ها و اعتراضات خود را با شدت بیشتری ادامه دهند؛ اعتصاب‌هایی که بسیار سریع‌تر از حد انتظار گسترش یافت و شامل 11 میلیون کارگر شد (یعنی بیش از 22 درصد از کل جمعیت فرانسه در آن زمان). علاوه بر این، متفکران و فیلسوفان بزرگ فرانسوی مانند ژان پل سارتر به تظاهرات پیوستند. وقتی پلیس سارتر را دستگیر کرد، وزیر کشور فرانسه گفت: عامل دستگیری ولتر کیست؟ چه کسی چنین شخصیت برجسته ای را دستگیر می کند؟! آزادش کنید.

 
این دوره در تاریخ فرانسه نقطه عطف فرهنگی، اجتماعی و اخلاقی بود. آلن گیمار، یکی از رهبران معترضان آن دوره بعدها از موفقیت این جنبش به عنوان انقلابی اجتماعی و نه انقلابی سیاسی یاد کرد و گفت، این به لطف دانشجویان دانشگاه های فرانسه بود.

 
امروز نیز به دلیل نسل کشی ارتش صهیونیستی در غزه که به صورت علنی و در پخش زنده از شبکه های ماهواره ای و شبکه های اجتماعی شاهدیم، دانشجویان و اساتید بسیاری از دانشگاه های آمریکا به پا خاستند تا ابتدا از مقام و جایگاه انسانیت خود دفاع کنند؛ قبل از اینکه بخواهند با دلایل علمی یا با اهداف عادلانه حامی مردم فلسطین باشند. البته اینجا برخلاف فرانسه پلیس نیویورک به محوطه دانشگاه ها یورش برد و به نخبگان فرهنگی حمله کرد.

 
معترضان بخشی از جنبشی بزرگ و قدرتمند فعال در تمام دانشگاه‌های آمریکا هستند. دانشگاهیان خواستار پایان نسل کشی در غزه، تحریم رژیم صهیونیستی و خروج سرمایه شرکت ها و مؤسسات آمریکایی از این رژیم شدند. آنها علاوه بر تحریم دانشگاه های این رژیم، خواستار قطع همکاری های تحصیلی خارج از کشور، بورسیه ها و تحقیقات مشترک و همکاری با مؤسسات دانشگاهی فعال در رژیم صهیونیستی شدند.

بسیاری از افراد و نهادهای مشهور ازجمله انجمن های یهودی مخالف سیاست نسل کشی رژیم صهیونیستی در حمایت از همکارانشان در دانشگاه کلمبیا و برای جلوگیری از نسل کشی های سیستماتیک ارتش صهیونیستی تحصن کردند. بسیاری از نخبگان سیاسی آمریکا نیز به دلیل حمایت از صهیونیست ها مورد انتقاد و هجمه قرار گرفتند.

 
معترضان حامی فلسطین در کلاس درس هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه پیشین آمریکا در دانشگاه کلمبیا حاضر نشدند و بیرون از کلاس تحصن کردند. دانشجویان فریاد «هیلاری، هیلاری، نمی‌توانی پنهان شوی» سر می‌دادند. آنها در حالی شعار می‌دادند و یادداشت‌های اعتراضی در دست داشتند، شاهد عبور کلینتون از مقابلشان بودند.

 
معترضان همچنین بنری داشتند که روی آن نوشته بود «روی دستان کلمبیا خون است». دانشجویان معترض شعار می‌دادند «شما در حال حمایت از نسل‌کشی هستید» و شعار «فسطین را آزاد کنید، آزاد کنید» سر دادند. برخی از آنها نیز علیه کلینتون شعار می‌دادند و می‌گفتند: «شرم بر تو باد».

 
اوایل نوامبر گذشته نیز دانشجویان به نشانه اعتراض جلسه سخنرانی کلینتون را ترک کردند تا مخالفتشان را با حمایت این چهره سرشناس از حملات رژیم صهیونیستی علیه غزه ابراز کنند.

معترضان حامی فلسطین در کلاس درس هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه پیشین آمریکا در دانشگاه کلمبیا حاضر نشدند و بیرون از کلاس تحصن کردند

پلیس آمریکا همچنین با هدف شکستن تحصن در محکومیت نسل‌کشی غزه، ده‌ها دانشجو را در دانشگاه معروف «ییل» دستگیر کرد. موج اعتراضات ارزش‌های غربی و آمریکایی را در برابر سرکوب (به وسیله مقام ها، سرکوب مستقیم به وسیله دستگیری و استفاده از خشونت برای متفرق کردن تحصن‌ها و به وسیله تروریسم فکری دانشجویان یا اساتیدشان) در معرض خطر قرار می‌دهد.

 
اوضاع به حدی رسید که رؤسای برخی دانشگاه ها وقتی در کنگره استیضاح می شدند، به شکلی تحقیرآمیز می خواستند استیضاحشان زودتر انجام شود. این موارد همه در راستای اعتراض بی سابقه دانشجویان دانشگاه ها به نسل کشی رژیم صهیونیستی است.

 
به نظر می آید اعتراضات در دانشگاه های آمریکا که رو به گسترش است، در بازنگری بسیاری از روایت های صهیونیستی (مانند هولوکاست)، یهودی ستیزی و همه تابوهایی که تحقیق درباره آنها ممنوع و حتی مورد انتقاد نهادهای غربی است، تأثیر عمیق خواهد گذاشت.

سؤال اینجاست؛ دانشجویان دانشگاه های عربی و اساتیدشان در رابطه با همه اتفاقاتی که می‌افتد، چه در سطح نسل‌کشی دانشگاهی در غزه و چه در رابطه با موضوعات بین المللی کجا هستند و چه نقشی دارند؟ سؤال مهم دیگر درباره حمایت اعراب از سیاست های عادلانه در جهان است. چرا دانشگاه‌های ما در برابر نسل‌کشی‌ها، مانند سایر دانشجویان جهان غرب و غیر غربی ساکت هستند؟

می دانیم رژیم های استبدادی تمامی ساختارها و نهادهای جامعه را ویران و آنها را از محتوا و نخبگان تهی کرده اند. هرچه باشد، دانشگاه ها کانون های فکری و ذخایر تمام نشدنی جوانانی هستند که موتور محرک انقلاب ها و تحولات را تشکیل می دهند. اکنون دانشگاه آمریکایی در قاهره اقدامات خود را آغاز کرده است و از مردم غزه حمایت می کنند. آنها علیه نسل کشی رژیم صهیونیستی به پا خاسته اند و از مدیریت دانشگاه خود می خواهند هرگونه همکاری با این رژیم و دانشگاه های آن را متوقف کند. باید دید حرکت دانشگاه های عربی چه خواهد بود؟